سوره النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه استو مهربانىاش هميشگى.
إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا
31بىترديد براى پرهيزكاران پيروزى و كاميابى است.
حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا
32باغهايى [سرسبز و خرم] و انواع انگورها
وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا
33و دخترانى نو رسيده و هم سن
وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا
34و جامهايى لبريز [از باده طهور]
لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا
35در آنجا نه سخن بيهودهاى مىشنوند و نه دروغ و تكذيبى.
جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا
36[اين] پاداشى كافى و به اندازه از سوى پروردگار توست.
رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا
37همان پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آنهاست، آن مهربانى كه هيچ كس را اختيار چون و چراى با او نيست.
يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا
38روزى كه روح و فرشتگان در يك صف مىايستند و سخن نمىگويند مگر كسى كه [خداى] رحمان به او اجازه دهد و سخن حق و درست گويد.
ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مََٔابًا
39آن [روز] روز حق است، پس هركه بخواهد راه بازگشتى به سوى پروردگارش برگزيند؛
إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا
40ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم، روزى كه آدم آنچه را [از خير و شر] پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد: اى كاش من خاك بودم [و موجودى مكلف آفريده نمىشدم تا چنين روز سختى را ببينم!]
سوره الشمس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا
1به نام خدا كه رحمتش بىاندازه است و مهربانىاش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنىاش
وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا
2و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد
وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا
3و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند
وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا
4و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد
وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا
5و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد
وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا
6و به زمين و آنكه آن را گستراند
وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا
7و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،
فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا
8پس بزهكارى و پرهيزكارىاش را به او الهام كرد.
قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا
9بىترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.
وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا
10و كسى كه آن را [به آلودگىها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق] نوميد شد.
كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ
11قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،
إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا
12زمانى كه بدبختترينشان بهپا خاست.
فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا
13پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا
14ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛
وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا
15و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است] پروايى ندارد.